Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Duo Reges: constructio interrete. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus?

Idem adhuc;: Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres.
Quid Zeno?: Quae sequuntur igitur?
Ita credo.: At multis malis affectus.

Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos.
Pauca mutat vel plura sane;
Quantam rem agas, ut Circeis qui habitet totum hunc mundum suum municipium esse existimet?
Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus.
Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat;

Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem.

Quod quidem mihi si quando dictum est-est autem dictum non
parum saepe-, etsi satis clemens sum in disputando, tamen
interdum soleo subirasci.

Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum
coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere?

Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis?
Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset.
Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere.
Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus;

Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis. Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Stoici scilicet. Quo minus animus a se ipse dissidens secumque discordans gustare partem ullam liquidae voluptatis et liberae potest. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Bork

Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Sed quid sentiat, non videtis. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Simus igitur contenti his. Neutrum vero, inquit ille.